UZBPIZDA.RU - Узбекское порно онлайн ❤️

1-BO‘LIM: Yomg‘ir Ostida Qolgan Ehtiros

Uydagi jimlik menga g‘alati tuyulardi. Nodira — xotinim, xizmat safariga chiqib ketganiga ikki kun bo‘ldi. Men esa uyda faqat qaynonam — Zuhra opa bilan qolganman. Bu holat o‘zi yoqimsiz emas. Faqat... men bu ayolga yillar davomida qarab kelganimni o‘zimga tan olishni istamasdim. Uning ohangida, yurishida, kiyinish uslubida meni qitiqlovchi, sezdirmay o‘ziga tortuvchi narsa bor edi.

Bugun yomg‘ir yog‘moqda. Deraza ortida tomchilar shitirlaydi, xonada esa choynak asta qaynayapti. Soat tungi uchlar atrofida men o‘zimni oshxonada topdim — choy damlayapman, ammo choy ichish bahonasi faqat o‘ylarni bosish uchun.

Shu payt oshxona eshigi sekin ochildi.

— Siz hali uxlamadingizmi, Rustamjon? — degan ohangda, muloyim, ammo yuragimni titratgan tanish ovoz eshitildi.

Zuhra opa.

Qorong‘ulikda ham u chiroyli edi. Ustida atlasdan tikilgan qora xalat. Egnidagi mato yengil, har harakati bilan uning beli, sonlari, tizzasi sezilar edi. Ro‘mol yo‘q — sochlari yelkasiga to‘kilib tushgan. Ko‘krak qafasi har nafasda silkinadi.

Men u tomon qaramaslikka urinib:

— Choy ichaman... keyin uxlayman, — dedim.

U sekin yurib yonimga keldi. Nafasi menga yaqin edi. O‘tirganda xalatining cheti ochildi — kapron kolgotkadagi sonlari ko‘z oldimda. Bu manzara ichimni titratdi.

— Siz tinchmisiz?.. Juda g‘amgin ko‘rinyapsiz, — dedi u, yuzimga tik qarab.

— Shunchaki... yomg‘irda uxlay olmayapman.

Zuhra opa jim turdi. So‘ng sekin, qo‘lini mening bilagimga qo‘ydi.

— Siz men bilan gaplashishni istamaysizmi? — dedi.

Uning kafti iliq edi. O‘sha damda yuragim qattiq urdi. Men ohangimni pasaytirib dedim:

— Opa, bu... to‘g‘ri emas.

— Nimasi to‘g‘ri emas, Rustamjon? — Nigohi chuqur edi. — Men sizga yomonlik qilmoqchi emasman. Men faqat... sizga yaqin bo‘lishni istayapman.

U lablarini tishladi. So‘ng egilib, yuzimga yaqin keldi. Nafasi yuzimni silab o‘tdi. Uning lablari... mening qulog‘imga yengil tegdi.

— Sizdan kelayotgan issiqlikni his qilyapman... Men beva ayolman, Rustam. Yillar davomida tanam sovuq qoldi. Lekin... kechadan beri men sizni his qilayapman. Qadamlaringizni, ko‘zlaringizni, sukutingizni.

Men qattiq nafas oldim. Kaftimni uning soniga qo‘ydim. U titradi. Nigohimiz tutashdi.

— Siz... siz meni istaysiz, shundaymi? — dedi u titroq bilan.

Javob o‘rniga labimni uning lablariga bosdim. U menga taslim bo‘ldi.

Uning xalatini asta yechdim. Ostida faqat yupqa, silliq ichki kiyim — oq sutyen va yupqa slip. Tanasi oppoq, tekis, ko‘ksidagi harakatlar nafasiga ergashar edi. Kapron kolgotkasi ostidagi sonlari silkinib turardi.

— Siz... bu kechada meni o‘zingizniki qilasizmi? — dedi u shivirlab.

Men uni devorga tirkadim. Qo‘llarim bilan sonlaridan quchib, lablarim bilan bo‘ynini, qulog‘ini o‘pdim. U ohista “siz...” deb pichirladi, har harakatimda chinqirib nafas olardi.

Biz asta, jimlikda, faqat nafas va yurak urishlarida bir-birimizga singib borar edik.

Uni stolga olib chiqdim. Kapron kolgotkasi yirtildi. Oq ichki kiyim yon tomonga siljidi. Uning tanasi to‘liq meniki edi. U qattiq nafas olib, menga lablarini bosdi:

— Siz... bugun meni o‘ldirdingiz, Rustam. Siz... meni tiriltirdingiz.

Biz tonggacha quchoqlashib yotdik. Har nafasda, har harakatda men uni yana va yana xohladim. U esa har safar faqat bir so‘z bilan labimga pichirlardi:

— Siz...

---------------------

2-BO‘LIM: Tong va Pushaymonlik

Yorug‘lik yuzimga urildi. Derazadan tushayotgan tong nuri sekin asta ko‘zimni ochishga majbur qildi. Xonada hali ham jimlik. Ammo yuragimda g‘alayon bor. Men hali ham uning issiqligini tanamda his qilardim.

Yonimda u yotar edi — Zuhra opa. Yelkasi yalang‘och, sochlari yuziga to‘kilib tushgan. Nafasi sokin. Ammo shunday chiroyli, ayollikda to‘la bir vujud yotardi yonimda, go‘yo tun davomida menga berilgan sovg‘adek.

U sekin harakat qildi. Uyg‘ondi. Ko‘zlari ochiq. Men tomonga qaradi. Nigohi jim, ammo ichki shovqinni yashirib bo‘lmasdi.

— Siz hali uyg‘onmagandingiz deb o‘ylagandim... — dedi u past ovozda.

Men unga javob bermay, faqat nigohimni uzoq tutdim. U qo‘lini yuzimga qo‘ydi, kafti iliq edi.

— Kechiring meni, Rustamjon...

— Nima uchun?..

— Kecha... kecha men o‘zimni unutdim. Men o‘zimni ayol sifatida sizga topshirdim. Bu to‘g‘ri emas edi...

U yuzini yostiqqa yashirdi. So‘ng tovushi biroz ezilgan, lekin baribir muloyim edi:

— Siz... mening qizimning erisiz. Men esa... sizga haromman.

Men asta unga yaqinlashdim. Qo‘llarim bilan yelkalaridan quchdim.

— Siz meni kechagi tunda... tiriltirdingiz, opa. Siz menga ayollikni his qildirdingiz.

U asta yuzini menga qaratdi. Lablari titrar edi. So‘ng dedi:

— Siz meni yillar ichida birinchi bor his qildingiz, Rustam. Meni... shunchaki ayol emas, balki yuragi, istagi, teri ostidagi o‘ti bilan sevishni istagan bir mavjudot sifatida ko‘rdingiz.

Men javoban unga ohangimni pasaytirib pichirladim:

— Men sizni kechadan beri yana xohlayapman...

Zuhra opa lablarini tishladi. Nigohida hayajon, ehtiros va pushaymonlik aralash edi. U menga qaradi:

— Men... yana sizga bag‘rimni bersam, siz meni yomon ko‘rib qolmaysizmi?

Men unga yaqinlashib, yuzini sekin o‘pdim.

— Men sizni kecha sevganim kabi, bugun ham xohlayapman, opa...

U asta sekin ko‘zlarini yumdi. Nafasi og‘irlashdi. Men uning atlas ko‘ylagini sekin ko‘tarib, sonlariga qo‘limni tekkizdim. U titradi. Nafasi yana tezlashdi.

— Siz... yana meni istayapsizmi?.. Bu tongda ham?..

Men javob bermasdan lablarim bilan uning bo‘ynini o‘pdim. U kaftlari bilan yuzimni ushladi:

— Iltimos... siz bu safar meni shoshib emas... ohista seving. Men yuragim bilan sizniki bo‘lishni istayman...

Uning barmoqlari mening ko‘kragimda yurishardi. Men esa uning ko‘ksiga sekin labimni bosdim. Har bir harakatimiz ohangda edi — nafas, teginish, lablar, tillar bir-birini topgandi.

Uning ko‘kragi ochildi. Men asta ularni o‘pib chiqdim. U shivirladi:

— Sizning lablaringiz... meni bo‘ysundiryapti...

Men pastga tushdim. Uning oyoqlarini asta ajratdim. U menga qarab chinqirdek nafas oldi:

— Siz... meni butunlay olmoqchisizmi yana?

— Ha...

Men uni yana o‘zimniki qildim. Bu safar shoshib emas, sekin, har bir teginish, har bir harakat bilan. Tong nurida, uning yalang‘och tanasi chiroyliroq ko‘rinardi. Men uni o‘zimga to‘liq singdirdim. Va u oxirida labimga pichirladi:

— Siz meni butunlay sindirdingiz... men endi sizsiz yashay olmayman, Rustamjon...

----

3-BO‘LIM: Yashirin Nazarlar

Nodira qaytgan kuni yomg‘ir to‘xtagan, ammo men va Zuhra opaning yuragida hali ham oqib turgan ehtiros tinmagan edi. Xotinim ichkariga xushchaqchaq kirib keldi, har safaridek bag‘rimga tushdi, so‘ng onasini quchoqladi. Men ularning holatini tomosha qilib turar ekanman, Zuhra opa menga qarab ko‘z qirrasi bilan qaradi. Qisqa, ammo teshuvchi qarash. Yuragimda yana allaqanday o‘rtanish uyg‘ondi.

Nodira xonasiga kirib ketdi. Zuhra opa oshxonada bir nima qidirayotgandi. Men esa sekin orqasidan o‘tdim. Tanaffus, jimlik, hech qanday so‘z yo‘q edi. Faqat nafasing u meni o‘ziga chorlayotgandi. U egrilib, javondan piyola olishga urinar ekan, atlas ko‘ylagi orqa tarafdan o‘zini tepaga tortdi — kapron kolgotka ostida sonlari, va yupqa ichki kiyimi ko‘zga yaqqol tashlandi.

Men o‘zimni tutolmadim.

Orqasidan yaqinlashdim. Beliga kaftimni qo‘ydim. U seskandi, ammo orqasiga qaramadi. Faqat past ovozda, ovozining eng titroq darajasida dedi:

— Siz... iltimos... bunaqa qilmang. Hozir qizim uyda...

Men lablarimni uning bo‘yniga tekkizdim. U chinqirgancha nafas oldi.

— Siz... siz meni endi to‘xtata olmaysiz... har safar menga shunday tegishingizda tanam titraydi, Rustam...

Men undan ajraldim, lekin orqamda uning nafasi hali ham menga tegib turgandek edi. Bu haligacha tugamagan tortinish edi.

---

Keyingi kunlar sokinlikda o‘tdi. Ammo har kecha yotishdan oldin xotinim menga suyanganida, men Zuhra opaning nafasi, tanasi va “siz” deb ohangda pichirlashi haqida o‘ylardim. Har safar ovqatlanayotganda Zuhra opa menga choy quyarkan, lablari yengil titrar, nigohi esa “biz kechagi emasmiz” degandek yuragimni teshardi.

Bir kuni kechqurun, Nodira hammomda yuvinayotgan edi. Men yotoqxonada kitob o‘qiyotgandek yotardim. Eshik sekin ochildi. Bu — Zuhra opa edi.

U asta kirdi. Ko‘ylagi yupqa, ustida qora sutyen ko‘rinib turardi. Sochlari o‘ralmagan. Yuzida esa pushaymonlik va kuchsiz jilmayish aralash.

— Sizga bir daqiqa gapirsam bo‘ladimi? — dedi u.

Men bosh irg‘adim. U yonimga kelib, to‘xtadi. Nafasi menga tegdi. U egilib, yuzimga yaqin bo‘ldi.

— Men sizni kechadan beri har on his qilyapman. Siz men uchun har bir qadamda mavjudsiz... Sizdan kelayotgan haroratdan qochib bo‘lmaydi.

U kaftimni ushladi. Unga qaradim. Yuragim “qilma!” deb urinar, ammo ko‘zlarim “ol!” deb yalinardi.

U sekin lablarimga engashdi. Men o‘zimni bosolmadim. Uni o‘pdim.

U pichirladi:

— Iltimos... atigi bir daqiqa. Menga sizning tanangiz tegishini yana his qilay. Men faqat... sizni bir lahzaga bo‘lsin, o‘zimga yaqin qilmoqchiman.

Men uni devorga tirkadim. Egnidagi yupqa ko‘ylagi tepaga ko‘tarildi. Men kaftimni orqa tarafga silkitdim. U og‘ir nafas olib, qulog‘imga pichirladi:

— Siz... har safar shunday qilganingizda, men o‘zimni ayol deb his qilaman. Siz meni tiriltirasiz...

Biz eshik ortidagi daqiqalarda — uzoq emas, lekin yonib-o‘chgan ehtiros ichida bir bo‘ldik. Tez, ammo kuchli. Yurakdagi orzular najot topgan bir zum.

So‘ng u xuddi hech nima bo‘lmaganday yuzini silab, shivir qildi:

— Men sizga yomonlik qilmoqchi emasman, Rustam. Men sizni har gal to‘xtatmoqchiman. Ammo siz meni... har safar o‘zimga qarshi qiladi.

U chiqib ketdi. Men esa, qattiq urayotgan yuragim bilan, yana tun va yana ehtiros kutayotganini his qilardim.

---

4-BO‘LIM: Hammomda Yolg‘iz

Shanba kuni edi. Ertalab soat o‘nlar atrofida Nodira bozorga chiqib ketdi. “Yarim soatda qaytaman,” degan. Men esa kofe damlab, zalda o‘tirgan edim. Qorong‘i, sokin tong orqasidan chiqqan quyosh endi uy ichini iliqlik bilan to‘ldirayotgan edi. Ammo ichimdagi issiqlik boshqa edi — Zuhra opaga bo‘lgan yashirin, to‘xtovsiz, kuchayib borayotgan istak edi bu.

Derazaga tikilib o‘tirarkanman, hammom eshigi sekin yopildi. Xira bug‘li oynadan ichkarida harakat ko‘rindi. U hammomga kirganini tushundim.

Men yuragimning urishini eshitib turardim. Eshik engil ochiq qolgan edi — atayinmi, yo tasodifmi, bilmadim.

Ichkaridan suv tovushi, bug‘ning zich harakati va undan-da yumshoq, lekin ichni ezuvchi narsa — Zuhra opaning ohangida aytilgan ovozi keldi:

— Siz... shu yerdasizmi, Rustamjon?..

Men hech nima demadim. Ammo tanam harakat qildi. Sekin qadamlar bilan hammom eshigiga yaqinlashdim. Ichkarida bug‘ ko‘p edi. Ichkaridan yalang‘och vujud ko‘z ilg‘ab ko‘rindi — oppoq teri, to‘kilib turgan qora sochlar, tizzagacha suv ostida turgan tananing muloyim chizig‘i.

U orqasini menga tutgancha tik turar, dush ostida turgan edi. Men ichkariga kirdim. Eshik orqamda ohista yopildi. U seskandi. Ammo orqasiga qaramadi. Faqat asta, qaltiragan ovozda dedi:

— Siz kirdingizmi?.. Men... sizni kutganday bo‘ldim...

Men unga yaqinlashdim. Bug‘ tanamizni o‘rab olgan, terimiz bir-biriga tegmasdan ham allaqachon birlashgandek edi.

U sekin o‘girildi. Tanasi dush ostida ho‘l, ko‘kraklari asta harakatda, ko‘zlari esa menga tikilgan. Uning lablari ochildi:

— Siz... bugun meni yana his qilasizmi?..

Men hech qanday javob bermadim. Kaftlarim bilan uning yuzini ushladim. So‘ng sekin egilib, labimni lablariga bosdim. U darhol o‘zini menga topshirdi. Nafasi tezlashdi. Tanasi menga suykaldi.

Men uni dush ostidagi devorga tirkadim. Bug‘li havoda uning tanasi ho‘l yiltirar, har bir tomchi unga go‘yoki ehtirosdan hosil bo‘lganday o‘tirardi. U pichirlardi:

— Siz... sizdan qocholmayman. Men sizni bug‘day iliq, suvday yumshoq, lekin ichimdagi yong‘in kabi istayapman...

Men unga egildim. Uning bo‘ynini, ko‘kragini, qorinini ho‘l lablarim bilan o‘pib chiqdim. U titrardi. Barmoqlari yelkalarimni qattiq ushlagancha nafas olar edi.

— Siz... meni shunday sevsangiz... men boshqa erkakka qaray olmayman, Rustam...

U oyoqlarini atrofimga o‘radi. Dush ostida biz bug‘langan havoda birlashdik. Har bir harakatimizda suv to‘kildi, lablarimiz bir-biridan ajralmas edi. Men unga ohista, lekin chuqur singardim. U esa har gal:

— Siz... oh siz... — deb pichirlab, tanamga yopishar edi.

Har lahzada tanasining qisilishi, ko‘kraklarining harakati, kaftlarining yelkamda qaltirashi meni telbalarcha ehtiros bilan to‘ldirar edi.

Va nihoyat, u boshini orqaga tashlab, chinqirigandek nafas oldi:

— Siz... meni o‘zimdan ayirdingiz... siz... meni men emas qildingiz...

---

Biz hammomdan chiqqach, yuragimiz hali ham tinmagan edi. U sochlarini sochiqqa o‘radi, yalang‘och tanasi hali ham ko‘z o‘ngimda yaltirar edi. Eshik ochilmasidan avval, menga ohangida ko‘z yosh aralash dedi:

— Siz bilan o‘tkazgan har daqiqam... menga hayot berganday bo‘lmoqda. Lekin men har gal yuragimni yo‘qotib borayapman... sizga butunlay singib ketayapman, Rustamjon.

Men unga faqat boshimni egdim. Ichimda esa faqat bir his qoldi — uni yana xohlash. Yana his qilish. Yana egallash.

---

5-BO‘LIM: Yashirin Sevgi, Yashash Orzusi

Oramizdagi munosabat endi nafaqat tanalarga, balki ruhlarga ham ko‘chib o‘tgandi. U har safar yonimda yurarkan, go‘yo yuragimni to‘kib, uni quchmoqchidek bo‘lardim. Men esa har safar ko‘zlariga tik qarashdan cho‘chirdim — u yerda yuragim aks etib turardi. Endi biz faqat “bir kechalik xato”da emas edik. Bu — sevgi edi. Yashirin, taqiqlangan, ammo to‘liq yurakdan kelgan sevgi.

Bir kecha. Nodira singlisi bilan qolish uchun shaharning narigi chetiga chiqdi. Uyda faqat men va u — Zuhra opa. Men yotoqda kitob o‘qiyotgandek yotdim. Eshik ohista ochildi. U kirib keldi. Egnida ipak tun kiyimi, ostidan sutyen va yupqa ichki kiyimi xiralikda sezilar edi. Sochlari taralgan, labida esa o‘chgan tabassum, ammo nigohida tirik ehtiros bor edi.

— Men... yana uxlay olmadim, — dedi u, sokin ovozda. — Yuragimda siz... yuragimda istak...

Men unga qaradim. Bu safar cho‘chimadim. Ko‘zimga tik qarab, unga qo‘limni uzatdim.

U jim yurib yonimga keldi. Yotoqqa cho‘zildi. Uning tanasi menga tegdi. Nafasi yuzimga urildi. So‘ng yuragidan otilgandek pichirladi:

— Siz... sizga aytmasam bo‘lmayapti. Men sizni sevib qoldim, Rustam...

Men yuragimda bu so‘zlarni anchadan beri kutgan edim. Ammo uni ayol og‘zidan, shunday orasta, hijolatli, ammo to‘g‘ri talaffuzda eshitish boshqacha edi.

— Sizga har kecha, har nafasda, har damda yuragim o‘zini topshirayapti. Men o‘zimdan o‘tdim. Men endi bu sevginisiz yashay olmayman...

Men uni quchdim. Ko‘zlarida yosh, ammo tanasi menga yopishgancha, meni his qilishni istar edi. Uni yotoqqa yotqizdim. Tizzasiga tushgan atlas kiyimini ohista yechdim. Ostida oq sutyen, yupqa slip. Kapron kolgotkasini tishim bilan pastga tushira boshladim. U titrardi.

— Siz... siz bugun meni to‘liq o‘zingizniki qiling. Meni... boshqa erkaklar hech qachon sezmaganidek seving...

Men labim bilan uning sonlariga tushdim. Nafasi og‘irlashdi. Uning ko‘kraklarini sekin labim bilan silab, barmoqlarim bilan ichki kiyimini surdim. Har lahzada u menga shivirlaydi:

— Siz... sizning har teginishingiz... meni o‘z nazrimda ayollikning eng chuqur nuqtasiga olib tushyapti...

Men uni asta ichimga olgandek birlashdim. Har bir harakatimda u nafas olib, tanasini menga siqib, ohangda yalinardi:

— Siz... meni hech qachon tark etmang... sizsiz bu tanam bo‘sh, bu yurak — o‘lik...

Biz bir-birimizda yo‘qoldik. Tana terda ho‘l, lablar labda, yuraklar esa bir tepa, bir past urar edi. Uning har bir chinqirig‘ida o‘zimni to‘liq his qilardim.

Tongga yaqin u meni quchib yotgancha pichirladi:

— Men sizga faqat tana emas, butun borlig‘im bilan bog‘landim, Rustamjon. Sizdan boshqa hech kim meni bunday sevmagan...

Men yuragimdan chiqib aytdim:

— Men ham sizsiz yashay olmayman. Siz endi... mening yuragimning yashirin, lekin eng halol chekkasisiz.

Biz sevgancha yotdik. Tanamiz bir-biridan ajralmas edi. Endi na ehtiros, na sevgimizni tan olmay olardik.

----

6-BO‘LIM: Qaror

Nodira yana xizmat safariga chiqdi. U mashinada xayrlashar ekan, Zuhra opa deraza ortidan jilmayib qarab turardi. Xotinim ketgach, uy ichida sokinlik cho‘kdi. Ammo bu safargi sukunat — endi yurakni siqadigan jimlik emasdi. Bu — istakni kutayotgan, ongli ravishda qaror qabul qilgan ikki qalbning sukunati edi.

Zuhra opa menga yuzlanib, deraza oldidan sekin yurib keldi. Nigohi turg‘un edi.

— Siz meni bu ikki kun davomida yolg‘iz qoldirmaysiz, to‘g‘rimi, Rustamjon? — dedi u.

— Men endi sizdan hech qachon ketmayman, — deb javob berdim.

U asta qadam tashlab yotoqxonamga kirdi. Sochlari yechilgan, ustida qora ipakdan tikilgan tungi kiyim. Ichki kiyimi xira ko‘rinib turardi — yupqa, to‘q rangli kapron kolgotkasi sonlarini yana-da oqartirib ko‘rsatardi.

Men unga yaqinlashdim. Nafasi allaqachon tezlashgan edi.

— Siz menga bugun vaqt ajratasizmi?.. Siz bugun meni ayol, butun ayol qilasizmi? — dedi u, ohangida yalinish bor edi.

Men uni quchdim. U darhol labimni topdi. Lablarimiz birlashgach, u menga suykaldi. Qo‘llarim bilan belini ushladim, sonlariga tushdim. U chinqirig‘ini ichiga yutdi:

— Ahh... siz... siz menga shu kechani unuttirmang...

Men uni yotoqqa yotqizdim. Kapron ostidan sonlarini sekin silab chiqdim. U tanasini yostiqqa bosgancha, lablaridan shunday ovoz chiqardi:

— Oohh... siz... sizning barmoqlaringiz... meni devonaga aylantiryapti...

Men uning ko‘ylagini ko‘tardim. Sutyenini yechdim. Ko‘kraklari tik, iliq, lablarimni kutayotgan edi. Men ularni ohista o‘pa boshladim. U qo‘llarimni bosdi, yuragini ochib, o‘zini to‘liq menga topshirdi.

— Oh Rustam... siz... sizning tilingiz... ahhh... siz meni sindiryapsiz...

Men lablarim bilan pastga tushdim. Uning har bir chinqirig‘i, har bir nafasidagi titroq tanamni lovullatardi.

— Aahhh... siz... uhh... siz meni ichimdan kuydiryapsiz... to‘xtamang, iltimos, siz... siz...

Men ichki kiyimini sekin surdim. Tana ochildi. U oyoqlarini ajratdi. Men kaftlarim bilan sonlarini bosdim, lablarim bilan uning o‘rtasini siladim. U qaltirardi.

— Aaaahh... siz... sizni yillar kutganman... oh sizni... Rustaaam... siz...

U tanasini silkib, menga yalinib yotardi. Men o‘zimni unga to‘liq qo‘shdim. Har zarbada u ovoz chiqarar edi. Boshini yostiqqa bosib:

— Ohhh... siz... siz... siz ichimda, men... men sizsiz yashay olmayman! — deb ohang chiqarardi.

Uning tanasi qizib, harakatlariga bo‘ysunmay qolayotgandi. Ko‘zlari yumilgan, sochlari tarqalib ketgan. Men har safar unga o‘zimni chuqur singdirdim.

— Aaahhh... siz meni o‘zingizniki qilyapsiz... ahhh... sizni his qilyapman... tanamda, yuragimda...

U lablarini yutib, ko‘kragini ko‘tarib, oyoqlarini belimga qattiq o‘radi:

— Ahh... siz... men sizni... sizni sevayapman... yana... yana... iltimos, yanaaa...

Biz nafasimiz tugamaguncha, harakatlarimiz sustlashmaguncha, yuraklarimiz musht bo‘lib urmaguncha birlashdik. U meni quchoqlagancha, pichirladi:

— Siz bugun meni oxirigacha egalladingiz, Rustamjon... men sizniki bo‘ldim. Ham tanam, ham jonim bilan...

---

U ikki kun davomida menga har tunda o‘zini atadi. Har kuni u yangi tarzda, yangi istak bilan yondirdi. Uning ovozi, uning shivirlari, “siz...” deb yalinib, chinqirig‘ini bosishga urinishi — bu men uchun dunyodagi eng ehtirosli musiqa edi.

U oxirgi kechada, menga quchoqlangan holda dedi:

— Men endi yuragim bilan sizga tegishliman, Rustam. Men sizga faqat ayol emas, faqat qaynona emas — men sizga bir butun bo‘lib berdim. Siz meni bugun to‘liq o‘zingizniki qildingiz...

---

7-BO‘LIM: Sogʻinch ichra, jim tunda

Hammasi kutilmaganda boshlandi. Zuhra opaning singlisi Qashqadaryoda infarktga uchradi. Opa zudlik bilan ketishi kerak bo‘ldi. U yig‘lab yig‘ishtinar, men esa bir og‘iz “qoling” deyolmasdim. Chunki bu — zarurat edi. Ammo yuragim... yuragim uni qo‘yib yuborishni istamasdi.

U jo‘nashdan oldin menga qarab, sekin dedi:

— Sizsiz qanday kunlar o‘tishini tasavvur qila olmayapman, Rustamjon... Men... sizga har tun, har nafasda yetishmasligimni bilaman...

Men unga yaqinlashdim. Peshonasini o‘pdim. Nafasi titrardi.

— Menga har kuni yozing. Har kuni bir lahzalik ovozingizni tasavvur qilishim uchun yetarli bo‘ladi, opa...

U ketdi. Uy bo‘sh qoldi. Nodira ishdan kech qaytardi. Men esa har kecha, har sokin tun — yotoqda yolg‘iz yotgancha, uni o‘ylardim. Zuhra opani.

Men xat yozardim. Telefon orqali emas — oddiy daftar sahifasiga. Uning tanasi, nafasi, “siz” deb shivirlagan ovozi, har zarbada chiqqan “aaah...” ohanglari — yuragimda har tunda yangilar edi.

8-kun — kechasi

> "Bugun siz yotoqda yonimda emassiz. Men yostiqqa bosh qo‘yganda, har doimgidek sizning sochingizni yuzimga tegishini kutib yotdim. Ammo yo‘q edingiz. Faqat xayolimda sizni echintirdim. Kapron kolgotkangizni sekin yechdim. Siz yalinayotganingizni eshitdim... 'Ahh... siz...' degan ovozingiz qulog‘imda..."

Har kecha men uni xayolimda his qilardim. Yostiqqa bosilgan tanasini, har zarbada chinqirgan holatini, u “siz... oh siz!” deb o‘zini yo‘qotgan damlarini yodda jonlantirardim.

Bir kecha men o‘zimni ushlay olmadim. Yotoqda ko‘zlarimni yumdim. Faqat uning ovozlari, harakatlari, ho‘l tanasi, lablari, ko‘kragi... va yana shivirlagancha pichirlashi:

— Siz... siz hozir yonimda bo‘lsangiz... men sizga butunlay berilardim...

Men o‘zimni xuddi u bilan birga bo‘lganday his qilardim. Qo‘llarim ostida uning sonlari, lablarim ostida uning silkinayotgan ehtirosli ko‘kraklari bor edi. Va oxirgi zarbada, u go‘yo ichimda chinqirayotganday quloqlarimda jaranglardi:

— Aaaahhh... siz... sizsiz men bo‘sh qolayapman...

Men yotganimda, ko‘zlarim yumuq, ammo ongimda u meni yana o‘ziga chorlayotganday edi.

23-kun — kunlikdan parcha

> "Men bugun sizni tushimda ko‘rdim. Siz hammomda, dush ostida turibsiz. Men orqangizdan keldim. Siz menga orqangizni tutsangiz ham, tanangiz allaqachon menga ochiq edi. Men sizni quchdim. Siz yalinib pichirladingiz: 'Siz... iltimos, bugun ohista... yuragim bilan meni o‘zingizniki qiling'..."

Bu bir oy — tanadan emas, yurakdan o‘tgan sog‘inch edi. Har tun ichimdan siz deb pichirlar, u yotoqda yonimda yo‘qligiga ishonmaslik uchun yostiqqa yuzimni bosardim.

Va nihoyat, u qaytadigan kun keldi.

Men uni kutib oldim. U mashinadan tushdi. Ko‘zlari to‘la yosh. Quchoqladim. Yuragim uni ko‘kragimga bosdi.

U pichirladi:

— Siz... bu bir oyda meni bir marta ham tark etmadingiz. Siz har tun menga ichimda tegdingiz. Sizni labimda, sonimda, yuragimda his qildim...

U o‘sha kechasi menga lablarini berdi. Men esa unga yuragimni.

----

8-BO‘LIM: Orqaga yo‘l yo‘q

Zuhra opa qaytgan kecha... o‘sha kecha biz oramizdagi har qanday to‘siqni unutdik.

U xonaga kirdi. Sochlari hali ho‘l, ustida atlas ko‘ylak. Tana konturlari undan shundoq ko‘rinib turardi. U menga bir necha soniya qaradi, so‘ng yonimga yurdi. Qadamlarida ishonch bor edi — bu safar u to‘xtamasdi, u yuragi bilan kelgandi.

— Siz... bu bir oyda meni o‘zingizdagi ehtiros bilan tirik tutdingiz, Rustamjon. Endi menga yolg‘iz nafas olish emas... sizsiz yashashning o‘zi imkonsiz bo‘lib qoldi...

Men javob bermadim. Faqat unga qarab qo‘limni cho‘zdim. U esa jimgina yelkamdan ushlab, tizzasiga tushgan ipak ko‘ylagini asta yechdi. Ostida faqat qora sutyen va kapron kolgotka — men sog‘inib kutgan, tanamga tegishini orzulagan vujud.

U yotoqqa yotdi. Ko‘zlarini yumdi. So‘ng asta lablarini ochib, pichirladi:

— Siz... bugun meni so‘nggi marta emas, abadiy o‘zingizniki qiling. Bugun menga orqaga yo‘l yo‘qligini isbot qiling...

Men unga egildim. Labim bilan bo‘ynini o‘pdim. U labini tishlab, titrardi:

— Aaahh... siz... oh siz... bugun... meni butunlay bo‘ysundiring...

Men kapron ostidan sonlarini silay boshladim. U har zarbada boshi orqaga tashlanar, lablaridan istaksiz, ammo ohangli ovozlar chiqardi:

— Ahhh... siz... men sizni... sizni juda sog‘indim... oh sizning barmoqlaringiz... sizning teginishingiz...

Sutyenini yechdim. Ko‘kraklari titrardi. Labimni asta biriga bosdim. U chinqirdi:

— Aahhh... siz... labingiz... men eriyapman... Rustam, siz meni... ahhh!

Pastga tushdim. Ichki kiyimini tishlab surdim. Sonlari orasida yuzimni silab o‘tdim. U ho‘l edi. Ho‘l va titroq. Barmoqlarini yostiqqa sanchgancha pichirlardi:

— Siz... siz meni unutmagandek, tanam ham sizni eslab qolgan... siz... oh siz! Aaahhh...

Men unga ohista kirib bordim. Har zarbada u menga yopishardi. Nafasi tezlashdi. U chinqirar, labidan ehtirosli so‘zlar siljirdi:

— Siz... haaa... siz meni yirtayapsiz... sizning har bir zarbangiz... yuragimga urilyapti... siz... oh sizni istayman yana! Ha... ha... hozir... hozir sizni butunlay his qilayapman!

Uning oyoqlari belimni siqib olgandi. Tanasi silkinar, ko‘zlari yumuq, sochlari tarqab ketgan. Har bir harakatimga u nola bilan javob qaytarardi:

— Aaahhh... sizni sevaman... sizni tanamda, ichimda, yuragimda istayman... yana... yanaaa...

Biz uzoq davom etdik. Nafaslar aralashdi, ter bir-birimizga qo‘shildi. Oxirida u menga tik qarab, yalinib ohangda nola qildi:

— Siz... bugun meni oxirigacha olib chiqing... men sizga qarshilik ko‘rsatolmayman... siz... siz meniki endi... siz meniki, Rustam!

Men so‘nggi zarbada unga butunlay singdim. U chinqirib yubordi:

— AAAAAhhhhh... RUSTAAAAAM... siz... siz meni yo‘q qildingiz... siz... sizga butunlay tegishliman...

Biz yotdik. U menga suykalgancha labida titroq bilan ohangda pichirladi:

— Men sizsiz endi hech kim emasman. Bu kecha... siz meni faqat ayol emas, butun mavjudot sifatida egalladingiz...